Po ponad dwóch dekadach samodzielnego życia Daria musiała wrócić do rodzinnego domu. Nie w glorii sukcesów, a po serii życiowych niepowodzeń. Ile człowiek jest w stanie znieść? Nie miała czasu się nad tym zastanawiać, gdy została zwolniona z pracy. Firma, w której pracowała od blisko dwudziestu lat, przeszła restrukturyzację i zlikwidowano cały jej dział.
Nowe życie w starym domu
– Ekonomia jest bezlitosna – rzucił szef, uśmiechając się wieloznacznie. – Na pewno da sobie pani radę.
Nie była tego taka pewna. W pewnym momencie nie była w stanie dłużej utrzymywać mieszkania, a jednocześnie spłacać długów byłego męża. Dlatego zdecydowała się na powrót do rodzinnej miejscowości. Próbowała myśleć pozytywnie. Znajdzie pracę, może nawet osiądzie na dłużej. W końcu w małym mieście żyje się spokojniej i taniej niż w aglomeracji.
– Oczywiście. To przecież twój dom – zapewniła ją matka, gdy zapytała, czy może się u nich zatrzymać.
Stanęła na progu z dwiema ogromnymi walizkami; w bagażniku auta i na tylnym siedzeniu spoczywały kolejne bagaże. Na jej widok matka zmarszczyła brwi.
– Chciałabym zostać na dłużej – wyjaśniła Daria.
Kobieta westchnęła i wsunęła kosmyk włosów za ucho. Wyglądała na zakłopotaną.
– O ile to nie problem – dodała Daria.
– Rozgość się. Porozmawiamy o tym później. – Matka otworzyła szerzej drzwi.
Dawny pokój Darii rodzice przerobili na sypialnię, a pokoik jej młodszej siostry obecnie pełnił rolę gabinetu. Po kliku remontach i zmianach wystroju dom rodzinny nie budził już w niej dziecięcych wspomnień. Nawet inaczej pachniał. Daria nie czuła się tu domownikiem, a gościem. Zdenerwowana podążała za matką na górę, taszcząc ciężką walizkę.
– Tata nadmucha ci materac.
To już nie jest jej dom
Rozglądała się z niedowierzaniem. Umieszczono ją składziku. Do towarzystwa miała stare biurko, sterty pudeł i wieszak z zimowymi kurtkami. Same zbędne rzeczy. Jak ona.
– Naprawdę nie ma dla mnie innego miejsca?
Chciała czuć wdzięczność, ale nie potrafiła. Miała zaczynać nowe… w zakurzonej graciarni, z lufcikiem zamiast okna?
– No chyba nie zamierzasz tu zostać na stałe, prawda? – Matka roześmiała się nerwowo.
Córka była bliska płaczu.
– Mamo, ja… nie mam dokąd pójść – wyznała łamiącym się głosem.
Miała ochotę przytulić się do matki, ale powstrzymał ją bijący od niej chłód. Z jakiegoś powodu Janina nie była zadowolona z pojawienia się dorosłej córki w domu. I nie wydawała się jej współczuć, mimo że Daria miała na koncie nieudane małżeństwo, cudze długi, zakończone fiaskiem starania o dziecko, a teraz na dokładkę straciła pracę. Do kogo miała się zwrócić o pomoc, kiedy grunt usuwał jej się spod stóp?
– W takim razie musisz się zadowolić dmuchanym materacem – ucięła sentymenty Janina.
– Okej, już nie narzekam. – Daria wzruszyła ramionami.
– Przyjeżdżacie z Gabrysią tak rzadko, że nie byliśmy na to przygotowani…
Córka spojrzała na Janinę szeroko otwartymi oczami. A więc o to chodzi, pomyślała.
– Zjawiacie się, gdy czegoś potrzebujecie – ciągnęła kobieta, nerwowym gestem strzepując niewidzialny pyłek z kołnierzyka bluzki.
Prawda jest bolesna i ma konsekwencje
Darię zapiekły policzki. To prawda, rzadko odwiedzała rodziców. Podobnie postępowała jej siostra, w myśl zasady, że brak wiadomości to dobre wiadomości. Obie były pochłonięte własnymi sprawami. Najpierw studia, potem praca i budowanie kariery. Mąż, tworzenie rodziny, przyjaciele, spotkania towarzyskie. Dni przeciekały między palcami, zamieniając się w tygodnie i miesiące. Rodzice mieli prawo czuć rozgoryczenie, że córka przypomniała sobie o nich dopiero wtedy, gdy sytuacji ze złej zmieniła się w rozpaczliwą. Co gorsza, wcześniej Daria nic nie mówiła, a nawet jeśli coś napomknęła o problemach, to je bagatelizowała. Aż tu nagle staje z dobytkiem na progu domu rodziców…
– Teraz będziemy miały okazję nadrobić kontakty, aż będziesz miała mnie dość – zażartowała nieśmiało Daria.
Usta matki rozciągnęły się w nieznacznym uśmiechu.
Randka, awantura i decyzja
Powroty w rodzinne strony są trudne. Zwłaszcza gdy masz ponad czterdzieści lat i musisz ponownie zamieszkać z rodzicami, po latach życia oddzielnie. Daria wyrobiła sobie nawyki, których nie pochwalała jej matka, jak na przykład późne kładzenie się spać. A wylegiwanie się w wannie czy prysznice w nocy drażniły jej ojca. Ona z kolei nie rozumiała przyzwyczajeń rodziców. Czemu wstają o świcie, skoro mogą wysypiać się do południa? Nie podobało jej się też rozplanowanie mieszkania, sprzeczne z wszelkimi zasadami ergonomii.
Mimo wszystko starała się dostosować do zasad rodziców i zarazem pomagać im w codziennych obowiązkach. Urządziła się w składziku, nawet rozkładana kanapa się zmieściła. Było przytulnie, ale tymczasowo, jak na stancji. Ojciec narzekał, że ciągle musi czekać w kolejce do łazienki. A matka podsuwała jej najdziwniejsze oferty pracy, niemające nic wspólnego z jej wykształceniem. Jednak nie to zmusiło Darię do zintensyfikowania poszukiwań własnego miejsca. Miała dość, gdy spotkanie z przyszłym pracodawcą, ponoć dobrym znajomym ojca, okazało się przy okazji… randką w ciemno.
O dziwo, awantura, jaka potem wybuchła, wygładziła kanty i naoliwiła tryby w ich zardzewiałych relacjach, dzięki czemu wygodniej ułożyli się w nowym rodzinnym układzie.
– Zostanę tu, w naszym mieście, nie musicie się martwić – uspokoiła ich niewyrażone obawy, że na starość będą zdani na siebie.
– Tylko… nie chcemy też, byś nam się tu zalęgła, córko – wyznał szczerze ojciec.
– Kochamy cię – zapewniła matka – martwimy się o ciebie i chcemy ci pomóc, ale…
Roześmiała się.
– Bez obaw. Pojutrze mam rozmowę o pracę. A dawna koleżanka z klasy prowadzi teraz biuro nieruchomości, obiecała, że coś mi znajdzie.
